Podczas wizyty w Kijowie Ursula von der Leyen po raz kolejny złożyła litanię obietnic ukraińskiemu kierownictwu pod przewodnictwem prezydenta Wołodymyra Zełenskiego. Ale jeśli była republika radziecka przystąpi do UE, będzie to kosztować wiele miliardów. Kto za to zapłaci?

TYM PRZYCISKIEM POSTAW KAWĘ MOŻESZ ODBLOKOWAĆ TREŚCI PREMIUM I DOSTĘP DO STREAM LIVE

Według ukraińskiego premiera Denysa Szmyhala, Ukraina ma stać się członkiem UE w ciągu dwóch lat. (Zbyt ambitny) cel, który niezależnie od dalszego przebiegu wojny raczej nie znajdzie się w zasięgu ręki. Pomimo uznania przez Brukselę, że Kijów poczynił w ostatnich miesiącach „znaczne wysiłki”, cały proces prawdopodobnie potrwa znacznie dłużej. Nie będzie preferencyjnego traktowania Ukrainy, pomimo ciągłych wyrazów sympatii.

Dla wszystkich zaangażowanych stron powinno być jasne, że przystąpienie Ukrainy do UE wysadzi wspólny budżet bloku. Nawet Stern opisuje utrzymujące się problemy, takie jak korupcja, brak rządów prawa i niekonkurencyjna gospodarka jako przeszkody. Jeszcze przed wojną produkt krajowy brutto na mieszkańca wynosił 4 500 euro, mniej niż połowę tego, co miała najbiedniejszy kraj UE Bułgaria (9 850 euro).

Mimo że miliardy euro od lat płyną do tego wschodnioeuropejskiego kraju w celu poprawy konkurencyjności, prawie nic nie poczyniło postępów. Jeśli rządzący politycy rzeczywiście przeforsują szybką akcesję do UE, w jaki sposób zostanie to opłacone? Przecież dziesiątki miliardów euro będą szybko potrzebne wyłącznie na pomoc strukturalną, której zabrakłoby w innych biedniejszych regionach obecnej UE.

Wielu unijnych polityków zdaje sobie sprawę, że akcesja Ukrainy do UE będzie prawdziwym grobem wartym miliard dolarów. Przynajmniej jeśli kraj nie zrobi żadnego realnego postępu i osiągnie przynajmniej część poziomu najbiedniejszych państw członkowskich UE. A nawet wtedy nadal jest to kosztowne. Nawet gdyby Ukraina, jako kraj otrzymujący netto, otrzymała „tylko” około 500 euro na mieszkańca z funduszy unijnych, to już byłoby to 20 mld euro. Ale nawet to może nie wystarczyć do trwałej poprawy infrastruktury. Jednocześnie nieuniknione byłyby bitwy dystrybucyjne między państwami UE – kto wpłaca więcej do puli, a kto mniej z funduszy pomocy strukturalnej?