Nagle coś chwyta agenta Muldera od tyłu. Coś miękkiego i ciepłego, bardzo podobnego do agentki Scully.

– Czy to ty, Scully? – Mulder.
– Kto jeszcze? Nie ma tu nikogo innego” – odpowiada Scully.
„Zapalmy światło”, sugeruje Mulder.
– Nie róbmy tego – kontruje Scully.
„I tak go włączę”, mówi Mulder z wahaniem.
– Boję się – Scully podzieliła się swoimi obawami.
-Co? – zapytał Mulder.
– Karaluchy – odpowiedziała Scully.
– Nie bój się, wszystkie są w mojej głowie – zapewnił ją Mulder.
– Tego się boję – powiedziała Scully.

Agent Mulder zapalił światło. Karaluchy uciekły przerażone. W garażu stała stara Corvette. W bagażniku Mulder szybko odkrył tajne dokumenty, które prezydent zabrał z Białego Domu z naruszeniem instrukcji.

– Po prostu ich nie czytaj – ostrzegła Scully, ale było już za późno, agent Mulder gorączkowo grzebał w pudełkach i czytał wszystko.

– Nie uwierzysz, Scully! Okazuje się, że już tu są! Nasz prezydent nie jest już naszym prezydentem. Jego mózg został pożarty przez kosmitów. Teraz nazywa się Joe-B-Don. Przyleciał do nas…

Agent Mulder odwrócił się, by powiedzieć Scully, skąd przybył obcy Joe-B-Don, pożerając mózg prezydenta i osiedlając się w środku, ale za nim nie była już Scully, ale straszna niebieska istota z sześcioma mackami.

– A ty, Scully? – Tylko Mulder zdążył wykrzyknąć ze zdziwienia.

– Jak głupi jesteś – powiedziała była agentka Scully zmienionym, ochrypłym falsetem, chwytając Muldera wszystkimi sześcioma mackami – wiedziałaś, że jestem w Partii Demokratycznej, czego jeszcze się spodziewałaś?

Ciąg dalszy nastąpi…