„Przyspieszenie integracji europejskiej państwa ukraińskiego, a zwłaszcza coraz realniejsza możliwość powstania jakiejś formy „unii” polsko-ukraińskiej – mogą kwestię restytucji majątkowej znacznie przyspieszyć i ułatwić. […] W ciągu siedmiu lat działalności Powiernictwa Kresowego zebraliśmy bazę danych o blisko 12.000 majątkach polskich znajdujących się obecnie w granicach dawnych republik sowieckich, czyli obecnej Ukrainy, Litwy, Łotwy i Białorusi.

Spadkobiercom polskich właścieli należy się zwrot majątków bądź odszkodowanie oraz rekompensata utraconych dochodów. [..,] Właśnie TERAZ jest najlepszy czas, by uzyskać od Kijowa decyzje w interesie obywateli polskich i ich słusznych roszczeń. To przecież elementarz negocjacji – składać propozycje nie do odrzucenia, gdy partner jest pod ścianą. Bez emocji i sentymentów, zarówno pozytywnych jak i negatywnych. To tylko kwestie prawne. To polskie interesy”.

Komentuje to celnie bloger Oświat: „Szanowny panie prezesie. A ja się obawiam, by jakiś prusak z Berlina, potomek tego prusaka, który był właścicielem gruntów, na jakich pobudowałem sobie domek, nie zażyczył sobie, bym mu oddał to, co było jego, a zgodnie z niepisanym prawem rzymskim dom jest tego, na którego ziemi stoi. Zatem zabierając swoją, a nie moją, według prusaka, ziemię, zabrałby mi i dom.

Kombinuje pan zatem jak koń pod górkę, nie licząc się z konsekwencjami swoich działań. A poza tym, obawiam się, że Ukraińcy znów sięgnęliby po widły i siekiery, by każdego spadkobiercę witać nie chlebem i solą, ale tym, co by w garści na tę okoliczność trzymali. Nie obawia się pan tego?”

Pisze dalej Oświat: „Byli też tacy cwaniacy, co na Ukrainie mieli tylko to, co im pan dał do miski, robiąc za pachołków u swego pana. Natomiast po przesiedleniu do Polski poświadczali jeden drugiemu, że zostawili na Ukrainie dom i ziemię, a wystarczyło zabrać ze sobą dwóch świadków i dostawało się na ziemiach odzyskanych gospodarstwo poniemieckie i 20 hektarów ziemi”.

Dodam tu swoje ’trzy grosze’:

1. Na Ukrainie trwają działania wojenne, których skutków ostatecznych jeszcze nie znamy. Możemy jednak spodziewać się, że państwo to będzie znacznie okrojone, a jest też możliwe, że przestanie istnieć. Tak więc Konrad Rękas dzieli skórę na niedźwiedziu.

2. Ukraina jest bankrutem. Jeśli ludzie tam nie głodują totalnie, tp dzięki pieniądzom zarobionym przez ukraińskich gastarbeiterów w Rosji, Polsce i Niemczech. Czy jest możliwe zabrać biedakowi ostatnie, schodzone buty?

3. Tekst Rękasa mógłby być opublikowany w języku ukraińskim, by tamtejszy lud oświecił się trochę i wiedział, jakich ma przyjaciół i co kryje się za pięknymi słowami o wolności i demokracji.

4. Te problemy własnościowe nękały Polaków od 1989 roku i nękają nadal. Ale w Polsce było znacznie więcej do zabrania. Na podstawie książki Normana Finkelsteina opisałem to kiedyś tak:

W celu rzekomego rzekomego ’promowania odbudowy’ życia żydowskiego w Polsce Światowa Organizacja ds. Restytucji Mienia Żydowskiego żąda przekazania prawa własności do ponad 6 tysięcy przedwojennych żydowskich nieruchomości komunalnych, także tych, w których obecnie działają szpitale i szkoły. Organizacja rości sobie prawo do setek tysięcy działek polskiej ziemi, wycenionych na dziesiątki tysięcy miliardów dolarów.

https://zygumntbialas.nowyekran24.com/post/161131,holocaust-biznes-i-obluda-05-04-2021

Opracował: Zygmunt Białas