O równouprawnienie kobiet i mężczyzn walczyły nie tylko Polki, ale także kobiety w pozostałych częściach świata. Ruch sufrażystek rósł w siłę i coraz trudniej było go ignorować. Choć polskie sufrażystki domagały się praw wyborczych mniej więcej w tym samym czasie co w wielu innych regionach, to Polki odniosły sukces jako jedne z pierwszych. Nie tylko w Europie, ale i na świecie (szybciej niż np. Amerykanki). A przecież gdy zaczynały, Polski nawet nie było na mapie!

WESPRZYJ DOWOLNĄ KWOTĄ NASZĄ

DZIAŁALNOŚĆ 

Ta forma wsparcia adresowana jest do autorów wpisów - artykułów , filmów i tłumaczeń i osób pomagających w sprawach technicznych ,

ciekawostka :-) mamy ponad 30 000 subskrybentów i ponad 100 000 osób zarejestrowanych  a trzeba żebrać o kilka groszy dla tych dzięki którym są treści na stronie .......... 

26 stycznia 1919 r. Polki mogły po raz pierwszy skorzystać z pełni praw wyborczych / Wikimedia CommonsFoto: Ofeminin

Światowa walka o prawa wyborcze kobiet rozpoczęła się w XVIII wieku a za jej pierwszą wojowniczkę uznaje się Olimpię de Gouges — ściętą 3 listopada 1793 za swoją „Deklarację praw kobiety i obywatelki”. De Gouges wykazała porażkę Rewolucji francuskiej, która przyznała równe prawa mężczyznom, ale pominęła kobiety.

Sukces Polek, to więc z jednej strony owoc ruchu światowego, ale także efekt wytrwałych działań poszczególnych kobiet. Jedną z nich jest Paulina Kuczalska-Reinschmit nazywana wodzem, hetmanką, sterniczką i papieżycą feminizmu. Była działaczką i wydawczynią pisma „Ster”, w którym zamieszczała teksty dotyczące właśnie pełni praw kobiet. Dla magazynu pisały takie ważne feministki epoki jak: Justyna Budzińska-Tylicka, Kazimiera Bujwidowa, Maria Dulębianka, Maria Komornicka, Maria Konopnicka, Iza Moszczeńska, Eliza Orzeszkowa, Józefa Sawicka, czy Cecylia Walewska. W 1905 roku Paulina Kuczalska-Reinschmit założyła Związek Równouprawnienia Kobiet Polskich, którego głównym celem miało być doprowadzenie do uzyskania przez kobiety powszechnego prawa wyborczego.

W 1907, na Zjeździe Kobiet Polskich, 23-letnia Zofia Nałkowska, przemawiając w imieniu młodych kobiet, mówiła o równych prawach w głosowaniu i edukacji oraz o wolności obyczajowej. To ona jest autorką słynnego feministycznego hasła „Chcemy całego życia!”.

Maria Dulębianka była nie tylko działaczką, ale i artystką — walczyła m.in. o możliwość kształcenia się dziewcząt w polskich Akademiach Sztuk Pięknych / Wikimedia CommonsFoto: Ofeminin

Na zjeździe przemawiała także Maria Konopnicka, która rok później wraz z Marią Dulębianką zorganizowała performance wyborczy, ogłaszając Dulębiankę kandydatką na posłankę Komitetu Równouprawnienia Kobiet.

Dulębianka angażowała się nie tylko w kwestie dotyczące praw wyborczych, ale praw kobiet w ogóle. W 1914 powołała Komitet Obywatelski Pracy Kobiet i agitowała na rzecz poparcia Legionów. W późniejszych latach redagowała także „Głos Kobiety”, dodatek do „Kuriera Lwowskiego”.

Była więc prasa, były Związki i zjazdy. Zwłaszcza Zjazd Kobiet w 1917 r. odegrał ważną rolę w walce o równość. Pokazał on, że kobiety są siłą polityczną, której nie należy dłużej wyśmiewać.

Były też rozmowy z Józefem Piłsudskim. Delegacje kobiet przychodziły pod jego dom raz za razem, przedstawiając mu swoje żądania. Mówi się, że po jakimś czasie Marszałek miał już dość i zdarzało mu się nie wpuszczać kobiet, przetrzymując je nocą na mrozie. Wówczas wyciągały parasolki i uderzały nimi w jego okna tak długo, aż otwierał drzwi i wysłuchiwał. Koniec końców, uległ i przyczynił się do nadania kobietom praw wyborczych.

Prawa wyborcze dla kobiet w Polsce zostały ostatecznie zadeklarowane przez Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej. W manifeście ogłoszonym 7 listopada 1918 roku napisano: „Sejm Ustawodawczy zwołany będzie przez nas jeszcze w roku bieżącym na podstawie powszechnego, bez różnicy płci, równego, bezpośredniego, tajnego i proporcjonalnego głosowania. Czynne i bierne prawo wyborcze będzie przysługiwało każdemu obywatelowi i obywatelce mającym 21 lat skończonych”.