JESZCZE RAZ DO MŁODYCH , ZOSTANIESZ ALBO NIEWOLNIKIEM ALBO TERRORYSTOM

The following two tabs change content below.

• Bio
• Ostatnie wpisy

M-forum av live J/C

DAWNY JACK CALEIB Y.T ADMINISTRATOR

Ostatnie wpisy M-forum av live J/C (zobacz wszystkie)

• gdy brat był premierem a brat prezydentem – PIŚDZIELCÓW LISTA OBIETNIC – DLA FRAJERÓW ZA PIERWSZEGO PISU ! - 6 marca 2021
• BARDZO MĄDRY FACET !- O PRZYCZYNACH I SKUTKACH SKURWIENIA SIĘ OJCZYZNY ! - 6 marca 2021
• 13 grudnia …. RZECZ O TYM JAK MILICJA I SB -wyciągała z luksusowego hotelu BOHATERÓW NARODOWYCH !! III RZECZPOSPOLITEJ „WOLNEJ” - 6 marca 2021
• POLACY WIERZĄ !! A WIARA ICH CZYNI PRAWDZIWY CUD !!! OŚWIECIŁO MNIE !! - 6 marca 2021
• Jak wywołać ducha od A do Z - 6 marca 2021

NIE WY PIERWSI NA ŚWIECIE I NIE OSTATNI WPADLIŚCIE W MASZYNKĘ DO…….

A SKORO TO WIEMY Z DOŚWIADCZENIA INNYCH NARODÓW TO CZY MUSIMY NA WŁASNEJ SKÓRZE PRZERABIAĆ TO CO WIEMY Z DOŚWIADCZENIA INNYCH…

To nie żart wyboru nie macie żadnego , zostaniecie zmuszeni do WYBORU…  

Absolwent, którego kłopotami się zajmiemy, studiował politologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Kierunek zgodny z jego zainteresowaniami, bardzo fajne studia, zapewne najlepszy okres w życiu, nie licząc może lat niemowlęcych, całkowicie bezstresowych. Zawsze uważał, i nadal uważa, że kierunek studiów powinno się wybierać według tego, co człowieka interesuje, a nie sugerować się umownymi, często nieprawdziwymi perspektywami zawodowymi; gdyby nasz bohater chciał mieć pewny zawód po studiach, poszedłby do seminarium duchownego. Jest przecież wielu inżynierów w takiej samej, co on sytuacji – bez pracy.

Ale koniec z dygresjami. Studia politolog ukończył, dyplom z wyróżnieniem otrzymał. Próbował dostać się na doktorat, ale temat pracy, jaką zamierzał napisać, nie spodobał się komisji. Cóż, trudno, biorąc pod uwagę nową fatalną ustawę o szkolnictwie wyższym, lepiej nie zostawać na uczelni. Zawsze miał smykałkę do pisania (udało mu się nawet opublikować powieść, dalsze w przygotowaniu, ale to tylko hobby, póki co przynajmniej), więc spróbował szczęścia na stażu w jednym z portali informacyjnych, związanym z rozgłośnią radiową. Staż był bezpłatny, ale te trzy miesiące, bo tyle akurat trwał, dało się wytrzymać, tym bardziej, że istniała szansa na zatrudnienie. Przygoda super – młody politolog poznał fajnych ludzi, rozwinął, nie można temu zaprzeczyć, swoje umiejętności, ale kiedy trzeci miesiąc dobiegł końca, stażysta usłyszał ofertę: „Możesz z nami zostać, ale na razie nie ma szans, żebyśmy ci zapłacili”. No, tak to się bawić nie będziemy! Mogli po prostu stwierdzić, że nie ma zatrudnienia, ale w takim razie po kiego grzyba organizują staże i Bóg wie, co obiecują?!

W międzyczasie nasz bohater zarejestrował się jako bezrobotny w urzędzie pracy w swoim powiecie. Zrobił tak tylko z jednego powodu – żeby mieć ubezpieczenie zdrowotne. Liczył też – o święta naiwności! – że urząd pracy faktycznie pomoże mu znaleźć jakieś zatrudnienie. Rychło przekonał się jednak, że pośrednictwo pracy NIE ISTNIEJE! Urzędnicy (z całym szacunkiem dla nich) ograniczają się li tylko do wywieszenia ofert, do wręczania ich podczas obowiązkowych spotkań co kilka miesięcy, i tyle. No i do podbijania co miesiąc karty z ubezpieczeniem zdrowotnym – jakby nie można było jej podbijać, dajmy na to, raz na kwartał. Swoją drogą, ich też chcą zwalniać…

Zawsze, kiedy młody bezrobotny politolog czekał w kolejce do odpowiedniego biura, uderzały przede wszystkim dwie rzeczy: kolejka składa się w większości z ludzi młodych, około dwudziestokilkuletnich (czasem tylko trafi się ktoś starszy, kto akurat wyleciał z roboty) oraz bijąca niczym obuch od siekiery apatia. Wystarczyło popatrzeć na te pospuszczane głowy i ból w oczach, by zepsuć sobie nastrój na cały dzień. A w telewizyjnych wiadomościach ciągle mówią o podwyższeniu wieku emerytalnego, bo „brakuje rąk do pracy”. No to skoro brakuje, skąd, u diabła, bierze się takie bezrobocie?!!!

Co ciekawe, ofert pracy odpowiedniej dla absolwenta nauk politycznych jest w internecie naprawdę sporo. Problem w tym, że wszyscy niemal pracodawcy żądają kilkuletniego co najmniej doświadczenia. A skąd, pytanie, młody człowiek zaraz po szkole/studiach ma takowe mieć?! Pozostaje tylko wybierać takie oferty, co do których istnieje szansa, że nie zostaną z góry odrzucone, i odpowiadać na nie. Nasz bohater praktykuje to już któryś miesiąc z rzędu, na razie bez widocznego efektu. Na rozmowę kwalifikacyjną został wezwany tylko raz, a i tak z góry było wiadomo, że konkurs – w jednej z jednostek organizacyjnych jego gminy – został ustawiony pod konkretną osobę. To widać, ale nie da się tego udowodnić. Jest to zresztą praktyka ogólnopolska – idee konkursów i przetargów w instytucjach publicznych wymyślono po to i przeprowadza się je w taki sposób, by wygrał „swój” kandydat czy „swoja” firma – ewentualnie taka, co zaproponuje najtańszą ofertę.

Oczywiście, pozostaje wyjazd za granicę. Czy aby na pewno? Wedle szacunków podawanych w mediach, bezrobocie wśród mojego pokolenia w wielu krajach „starej” Unii Europejskiej jest znacznie wyższe niż w Polsce. Oznacza to, że na Zachodzie byłoby mu jeszcze trudniej znaleźć odpowiadające jego wykształceniu zatrudnienie niż w kraju. A żeby zatrudnić się przy zmywaku, nie musi nigdzie wyjeżdżać, co najwyżej do innego miasta. I tak jest zresztą w dobrej sytuacji, jego rodziców bowiem stać na pomoc materialną.

Socjologowie, dziennikarze i politycy zastanawiają się, skąd na świecie – i to bynajmniej nie tylko w biednych państwach! – biorą się zjawiska takie jak przestępczość zorganizowana czy terroryzm. Ano właśnie między innymi z tego, że każdemu człowiekowi, kiedy wchodzi w dorosłość, rozbudza się ambicje, kusi perspektywami świetnej pracy, kariery, godnego życia, a gdy już skończy edukację, rzuca się go w bagno marazmu, bezrobocia i braku perspektyw, co tłumaczy się enigmatycznym rynkiem pracy i jego jeszcze bardziej enigmatycznymi uwarunkowaniami. Nie ma się więc co dziwić, że potraktowani w ten sposób ludzie będą usiłowali poprawić swój los w niejednokrotnie nielegalny sposób.
Pięć lat studiów – nasz bohater załapał się, na szczęście, do ostatniego rocznika jednolitych magisterskich – rozwijanie swoich zainteresowań, aktywność na zajęciach, dyplom z wyróżnieniem i wypasiony suplement do niego, szeroko opisujący, jakim to specem się jest – niemalże półbogiem. Wynikające z tego wszystkiego marzenia o dobrej pracy, awansie społecznym… A potem bolesne zderzenie z rzeczywistością.

Absolwent, którego kłopotami się zajmiemy, studiował politologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Kierunek zgodny z jego zainteresowaniami, bardzo fajne studia, zapewne najlepszy okres w życiu, nie licząc może lat niemowlęcych, całkowicie bezstresowych. Zawsze uważał, i nadal uważa, że kierunek studiów powinno się wybierać według tego, co człowieka interesuje, a nie sugerować się umownymi, często nieprawdziwymi perspektywami zawodowymi; gdyby nasz bohater chciał mieć pewny zawód po studiach, poszedłby do seminarium duchownego. Jest przecież wielu inżynierów w takiej samej, co on sytuacji – bez pracy.

Ale koniec z dygresjami. Studia politolog ukończył, dyplom z wyróżnieniem otrzymał. Próbował dostać się na doktorat, ale temat pracy, jaką zamierzał napisać, nie spodobał się komisji. Cóż, trudno, biorąc pod uwagę nową fatalną ustawę o szkolnictwie wyższym, lepiej nie zostawać na uczelni. Zawsze miał smykałkę do pisania (udało mu się nawet opublikować powieść, dalsze w przygotowaniu, ale to tylko hobby, póki co przynajmniej), więc spróbował szczęścia na stażu w jednym z portali informacyjnych, związanym z rozgłośnią radiową. Staż był bezpłatny, ale te trzy miesiące, bo tyle akurat trwał, dało się wytrzymać, tym bardziej, że istniała szansa na zatrudnienie. Przygoda super – młody politolog poznał fajnych ludzi, rozwinął, nie można temu zaprzeczyć, swoje umiejętności, ale kiedy trzeci miesiąc dobiegł końca, stażysta usłyszał ofertę: „Możesz z nami zostać, ale na razie nie ma szans, żebyśmy ci zapłacili”. No, tak to się bawić nie będziemy! Mogli po prostu stwierdzić, że nie ma zatrudnienia, ale w takim razie po kiego grzyba organizują staże i Bóg wie, co obiecują?!

W międzyczasie nasz bohater zarejestrował się jako bezrobotny w urzędzie pracy w swoim powiecie. Zrobił tak tylko z jednego powodu – żeby mieć ubezpieczenie zdrowotne. Liczył też – o święta naiwności! – że urząd pracy faktycznie pomoże mu znaleźć jakieś zatrudnienie. Rychło przekonał się jednak, że pośrednictwo pracy NIE ISTNIEJE! Urzędnicy (z całym szacunkiem dla nich) ograniczają się li tylko do wywieszenia ofert, do wręczania ich podczas obowiązkowych spotkań co kilka miesięcy, i tyle. No i do podbijania co miesiąc karty z ubezpieczeniem zdrowotnym – jakby nie można było jej podbijać, dajmy na to, raz na kwartał. Swoją drogą, ich też chcą zwalniać…

Zawsze, kiedy młody bezrobotny politolog czekał w kolejce do odpowiedniego biura, uderzały przede wszystkim dwie rzeczy: kolejka składa się w większości z ludzi młodych, około dwudziestokilkuletnich (czasem tylko trafi się ktoś starszy, kto akurat wyleciał z roboty) oraz bijąca niczym obuch od siekiery apatia. Wystarczyło popatrzeć na te pospuszczane głowy i ból w oczach, by zepsuć sobie nastrój na cały dzień. A w telewizyjnych wiadomościach ciągle mówią o podwyższeniu wieku emerytalnego, bo „brakuje rąk do pracy”. No to skoro brakuje, skąd, u diabła, bierze się takie bezrobocie?!!!

Co ciekawe, ofert pracy odpowiedniej dla absolwenta nauk politycznych jest w internecie naprawdę sporo. Problem w tym, że wszyscy niemal pracodawcy żądają kilkuletniego co najmniej doświadczenia. A skąd, pytanie, młody człowiek zaraz po szkole/studiach ma takowe mieć?! Pozostaje tylko wybierać takie oferty, co do których istnieje szansa, że nie zostaną z góry odrzucone, i odpowiadać na nie. Nasz bohater praktykuje to już któryś miesiąc z rzędu, na razie bez widocznego efektu. Na rozmowę kwalifikacyjną został wezwany tylko raz, a i tak z góry było wiadomo, że konkurs – w jednej z jednostek organizacyjnych jego gminy – został ustawiony pod konkretną osobę. To widać, ale nie da się tego udowodnić. Jest to zresztą praktyka ogólnopolska – idee konkursów i przetargów w instytucjach publicznych wymyślono po to i przeprowadza się je w taki sposób, by wygrał „swój” kandydat czy „swoja” firma – ewentualnie taka, co zaproponuje najtańszą ofertę.

Oczywiście, pozostaje wyjazd za granicę. Czy aby na pewno? Wedle szacunków podawanych w mediach, bezrobocie wśród mojego pokolenia w wielu krajach „starej” Unii Europejskiej jest znacznie wyższe niż w Polsce. Oznacza to, że na Zachodzie byłoby mu jeszcze trudniej znaleźć odpowiadające jego wykształceniu zatrudnienie niż w kraju. A żeby zatrudnić się przy zmywaku, nie musi nigdzie wyjeżdżać, co najwyżej do innego miasta. I tak jest zresztą w dobrej sytuacji, jego rodziców bowiem stać na pomoc materialną.

Socjologowie, dziennikarze i politycy zastanawiają się, skąd na świecie – i to bynajmniej nie tylko w biednych państwach! – biorą się zjawiska takie jak przestępczość zorganizowana czy terroryzm. Ano właśnie między innymi z tego, że każdemu człowiekowi, kiedy wchodzi w dorosłość, rozbudza się ambicje, kusi perspektywami świetnej pracy, kariery, godnego życia, a gdy już skończy edukację, rzuca się go w bagno marazmu, bezrobocia i braku perspektyw, co tłumaczy się enigmatycznym rynkiem pracy i jego jeszcze bardziej enigmatycznymi uwarunkowaniami. Nie ma się więc co dziwić, że potraktowani w ten sposób ludzie będą usiłowali poprawić swój los w niejednokrotnie nielegalny sposób.